Εθνικό Πένθος

Μιλάνε για εθνικό πένθος… Το κηρύξανε μάλιστα. Βέβαια, αυτοί που το κήρυξαν, μήπως δεν είναι οι ίδιοι που το προκάλεσαν;

Μιλάνε για εθνικό πένθος… Και δηλώνουν ότι το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο. Έβαλαν την επιτροπή εμπειρογνωμόνων να κάνει τη δουλειά τους και να βγάλει το πόρισμα της. Τώρα πως γίνεται σε αυτή την επιτροπή να βρίσκονται μέλη ίδιων οικογενειών με αντικρουόμενα συμφέροντα, μόνο στη δημοκρατία τους μπορεί να εξηγηθεί.

Μιλάνε για εθνικό πένθος… Δηλώνοντας ότι θα λάμψει η αλήθεια. Όπως έλαμψε και στο Μάτι, αλλά και σε πολλές τραγωδίες που έχουμε βιώσει τα προηγούμενα χρόνια. Τόσες φορές, που μια ρε κερατάδες, δεν βρέθηκε η ευθύνη σε κανέναν πέρα από τον τελευταίο τροχό της αμάξης. Αυτή τη φορά το δήλωσε εν τάχει ο πρωθυπουργός πριν καν κρυώσει το αίμα των νεκρών και πριν καν διορίσει επιτροπή εμπειρογνωμόνων να κάνει τη δουλειά τους. Ανθρώπινο λάθος. Πάντα ο σταθμάρχης φταίει, ο μηχανοδηγός, ο καπετάνιος, ο πιλότος, ο οδηγός της νταλίκας. Και πήρανε το σύνθημα όλοι οι δημοσιογράφοι που έχουν δώσει πάτημα στο γνωστό σύνθημα και υπερασπίζονται αυτή τη δήλωση με σθένος. Δεν έχει νόημα να γράψω εγώ για το τι θα μπορούσε να είχε γίνει. Τα έχουν πει τόσοι και τόσοι πιο ειδικοί από εμένα.

Μιλάτε για εθνικό πένθος. Να σταματήσετε όμως… Το πένθος δεν είναι εθνικό… Το πένθος είναι προσωπικό… Για τους ανθρώπους αυτών που έφυγαν. Για τις μάνες που περίμεναν το τηλέφωνο που θα έλεγε, έφτασα, όλα καλά… Για να πέσουν για ύπνο ήσυχες. Αλλά που εντέλει όταν χτύπησε το τηλέφωνο τους, διαλύθηκε ο κόσμος τους.

Το πένθος δεν είναι εθνικό… Από την Τετάρτη το πρωί, όταν έγινε ευρέως γνωστό το δυστύχημα, ή μάλλον, το έγκλημα καλύτερα, πολύς κόσμος έχει ένα βάρος στο στήθος. Είναι από τις ειδήσεις αυτές που σε κάνουν να σκρολάρεις ξανά και ξανά να ανανεωθεί η εικόνα του υπολογιστή ή του κινητού, μπας και έρθει μια καλή είδηση. Αλλά δυστυχώς δεν έρχεται. Αντίθετα. Όσα ακούς και μαθαίνεις σου σφίγγουν ακόμα περισσότερο την καρδιά.

Όμως το πένθος δεν είναι εθνικό. Γιατί η δικιά μας ζωή συνεχίζεται… Για 57 (για την ώρα) οικογένειες ο χρόνος σταμάτησε την Τρίτη το βράδυ, λίγο μετά τις 11.00… Για εκείνους είναι το πένθος. Για εκείνους και αυτή και η άλλη εβδομάδα θα είναι ίδια. Ο χρόνος, λένε, είναι ο καλύτερος γιατρός, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να απαλύνει τον πόνο στην καρδιά αυτών των ανθρώπων. Γιατί πως να το κάνουμε. Είναι παρά φύση, γαμώτο, να χάνεις το παιδί σου. Και τα περισσότερα θύματα ήταν παιδιά.

Το πένθος δεν είναι εθνικό. Θλίψη ναι, Δάκρυα ναι… Αλλά το πένθος φέρει μια άλλη βαρύτητα που δεν δικαιούμαστε να την οικειοποιηθούμε.

Αν είναι κάτι πιο γενικό, δεν είναι το πένθος. Είναι η υπόσχεση που πρέπει να δώσουμε στα παιδιά μας, να μην συμβεί άλλο τέτοιο έγκλημα. Να μην τους αφήσουμε να το επαναλάβουν. Δεν είμαι αισιόδοξος. Θα θρηνήσουμε πολλά θύματα ακόμα, γιατί δεν είμαστε έτοιμοι να δώσουμε την τελική μάχη. Αυτή που θα τους στείλει μια και καλή στον αγύριστο. Αυτούς που πραγματικά πρέπει. Αλλά οφείλουμε να παλέψουμε… Χωρίς να κάνουμε βήμα πίσω… Για να βρουν ανάπαυση οι νεκροί, που λένε και οι στίχοι του Αλέκου Παναγούλη.

Στον πρωτοχρονιάτικο σκίτσο του ο σκιτσογράφος Πάνος Ζάχαρης έδινε την ευχή για το 2023, «να καταμετρηθούμε και να’μαστε όλοι, να μετρηθούμε και να’μαστε επαρκείς, να αναμετρηθούμε και να’μαστε νικητές». Στην πρώτη στροφή των εποχών, δυστυχώς μετρηθήκαμε και βγήκαμε λιγότεροι… Ας παλέψουμε για τα άλλα δύο…