Μια Θρησκεία χωρίς άπιστους, αλλά και πολύ διαφορετική από αυτή που πιστεύουν στο Κατάρ…
Από χτες έχει ξεκινήσει το πιο ξενέρωτο Μουντιάλ που έχει γνωρίσει ο κόσμος. Δεν θυμάμαι άλλη φορά να έχει ξεκινήσει ένα τέτοιο γεγονός και να μην γνωρίζω καν τους ομίλους. Δεν ξέρω για την ακρίβεια καν ποιες ομάδες έχουν προκριθεί. Η ενασχόληση μου με το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό γεγονός του πλανήτη, για πρώτη φορά είναι μηδαμινή.
Πάντα περίμενα πέρα από την έρευνα μου, τις τελευταίες ημέρες να πάρω την εφημερίδα στα χέρια με το ανάλογο αφιέρωμα, η οποία θα έμενε ενεργή στο κομοδίνο καθ’ όλη τη διάρκεια του τουρνουά, για να συλλέξω τις τελευταίες πληροφορίες, τις γνώμες των δημοσιογράφων κλπ. Να διαβάσω τις ομάδες, να δω τις διασταυρώσεις, , να προβλέψω ποιοι θα πάνε στα ημιτελικά, τελικά κλπ. Να υπολογίσω ποιοι θα πετάξουν εκτός τους Άγγλους στα πέναλτι ( γέλια στο μπακράουντ) και το It’s coming home, θα μείνει για την άλλη φορά.
Και η πλάκα ξέρετε ποια είναι; Ότι είναι πιθανό, από άποψη θεάματος είναι το πιο ωραίο Μουντιάλ που θα έχει γίνει. Γιατί με τους ρυθμούς που επιβάλει το σταρ σύστεμ να παίζεται το άθλημα, το καλοκαίρι οι ποδοσφαιριστές καταλήγουν ξεζουμισμένοι, κουβαλώντας μια ολόκληρη χρονιά στην πλάτη τους. Ενώ τώρα, οι ποδοσφαιριστές είναι στην καλύτερη τους στιγμή. Έχοντας βρει ρυθμό, αλλά και χωρίς να είναι επιβαρυμένοι από το συνεχές αγωνιστικό πρόγραμμα.
Αλλά κάπου εδώ τελειώνουν οι θετικές σκέψεις.
Στην ωμή πραγματικότητα, μιλάμε για μια διοργάνωση που ποτέ δεν έπεισε κανέναν.
- Μηδενική σχέση με το άθλημα. Δεν είναι τυχαίο ότι τα 7 από τα 8 γήπεδα που φιλοξενούν τους αγώνες χτίστηκαν για το Μουντιάλ.
- Με μηδέν βάσεις για να προλάβουν να είναι έτοιμοι στο Κατάρ, όλα έτρεξαν γρήγορα. Και γρήγορα σημαίνει εντατικοποίηση της εργασίας με αποτέλεσμα να γίνεται λόγος για 6500 νεκρούς εργάτες στα μουντιαλικά έργα. Μια εκατόμβη θυμάτων που θυμίζει λίγο ρωμαϊκή αρένα, για να προσφερθεί άρτος και θέμα στο κοινό.
- Δεν είναι τυχαίες οι δηλώσεις πολλών σταρ, όπως πχ ο Έρικ Καντονά, ότι δεν θα το παρακολουθήσει ως ένδειξη διαμαρτυρίας για ότι έχει συμβεί. Παράλληλα πολλοί σταρ αρνήθηκαν να εμφανιστούν στην τελετή έναρξης για τον ίδιο λόγο.
- Ποινικές διώξεις στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα
- Απαγορευμένο αλκοόλ. Ε οκ, δεν είμαστε υπέρ της ανεξέλεγκτης κατανάλωσης αλκοόλ, αλλά που πάτε ρε παιδιά; Μπάλα χωρίς μπύρα, γίνεται;
- Μα καλά ρε σεις. Μουντιάλ μέσα στο Νοέμβρη και τον Δεκέμβρη; Είπαμε οι άλλοι στολίζουν χριστουγεννιάτικο δέντρο από τον Οκτώβρη και εσείς τραβήξατε τη διοργάνωση τόσους μήνες πριν; Δεν κάνει κλικ μια τέτοια διοργάνωση.
- Και το κερασάκι στην τούρτα; Για πρώτη φορά δεν το δείχνει ελεύθερο κανάλι. Ευχόμαστε πολύ ευγενικά να πατώσει από συνδρομές και να μην περάσει αυτό το απίστευτο ότι για να δει κάποιος το Μουντιάλ θα πρέπει να βάλει κι άλλο το χέρι στην τσέπη.
Γενικά είναι ένα μουντιάλ που δεν έχει καμία αίγλη, αντίθετα μάλιστα, μυρίζει σαπίλα εμπορευματοποίησης. Όλη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι αρνητική.
Ο ρομαντισμός του ποδοσφαίρου, του πιο λαϊκού αθλήματος, έχει φύγει ανεπιστρεπτί. Αλλά όσο και να προσπαθούν, όσο οι πιτσιρικάδες θα μπορούν με ένα κουτάκι αναψυκτικού πατημένο και δυο πέτρες για τέρμα, να ονειρεύονται ότι παίζουν στο Μαρακανά, πάντα θα υπάρχει ελπίδα για να επιστρέψει κάποια στιγμή, το ποδόσφαιρο που θέλουμε.
Αυτό που πολύ εύστοχα αναλύει και παρουσιάζει ο Νίκος Μπογιόπουλος και ο Δημήτρης Μηλάκας στο βιβλίο τους «Μια θρησκεία χωρίς άπιστους, Ποδόσφαιρο». Μια θρησκεία πολύ διαφορετική από αυτή του Κατάρ. Μια θρησκεία που προσφέρει στιγμές ελευθερίας, στιγμές που όλοι ανεξάρτητα από το πόσο ψηλοί ή κοντοί είναι, ανεξάρτητα από το χρώμα και την εθνικότητα τους, από τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις κλπ, μπορούν όλοι να ονειρεύονται ότι μια μέρα σκοράρουν στον τελικό του Μουντιάλ…